Ukraiński młyn do mięsa

Autor: David Wilson, zdjęcie: cmentarz wojenny w Charkowie (2024)

Oto historia, której politycy i media nigdy Ci nie powiedzą o Ukrainie.

Ukraina i Rosja są ze sobą ściśle związane od ponad 1000 lat. Kijów, stolica Ukrainy, był niegdyś stolicą Rusi Kijowskiej i położył podwaliny pod samo istnienie Rosji. W czasach sowieckich Ukraina była kluczowa dla ZSRR – sowiecki przywódca Nikita Chruszczow był Ukraińcem (i to on przekazał Ukrainie Krym, nie pytając przecież mieszkańców o zdanie – przyp. redakcji).

To było dawno temu. Gdy ZSRR się rozpadł, Waszyngton wkroczył tam nie po to, by pomóc Ukrainie, lecz by wykorzystać ją jako broń przeciwko Rosji i skazać ją na krwawy los. Od tamtej pory prawdziwa władza nie znajduje się w Kijowie, lecz w Waszyngtonie, Moskwie, Brukseli i Londynie.

USA i NATO obiecały Michaiłowi Gorbaczowowi, że nie rozszerzą się „ani o cal na wschód”, ale Zachód wpompował miliardy w Ukrainę – finansując pro-NATO-wskie grupy polityczne, NGO i media, aby stworzyć państwo antyrosyjskie.

Przewroty i manipulacje

W 2004 roku CIA wsparła „Pomarańczową Rewolucję”, aby unieważnić wybory, które wygrał prorosyjski kandydat. Dziesięć lat później demokratycznie wybrany prezydent Ukrainy, Wiktor Janukowycz, odrzucił umowę handlową z UE, która zniszczyłaby ukraińską gospodarkę. W odpowiedzi został usunięty za pomocą „Rewolucji Majdanu” – zamachu stanu wspieranego przez CIA,którego główną architektką była Victoria Nuland. Jeśli nigdy o niej nie słyszałeś, wiesz niewiele o najnowszej historii regionu. To ona wybrała kolejnego lidera Ukrainy, oddając Kijów w ręce neonazistowskich grup, takich jak Batalion Azow, które otwarcie celebrują nazistowską historię i noszą symbole SS.

Po przewrocie reżim zakazał języka rosyjskiego i zaczął atakować miliony rosyjskojęzycznych Ukraińców na wschodzie. Wtedy Donbas i Krym powiedziały „dość”. Krym przeprowadził referendum, w którym ponad 90% głosujących opowiedziało się za powrotem do Rosji, a Donbas poszedł w jego ślady. Kijów rozpoczął brutalną wojnę, przez osiem lat bombardując cywilów. Wszystko zaczęło się od masakry rosyjskojęzycznych protestujących, którzy szukali schronienia w Domu Związków Zawodowych w Odessie. Gdy Rosja zainterweniowała, media krzyczały o „nieprowokowanej inwazji”.

Kim jest Zełenski?

Zanim wszedł do polityki, był komikiem i aktorem – dosłownie grał prezydenta w serialu telewizyjnym. Dzięki zachodnim zespołom PR fikcja stała się rzeczywistością. Jego kampania była finansowana przez oligarchę Ihora Kołomojskiego, który kontrolował największą ukraińską firmę naftową i bank. Po dojściu do władzy Zełenski nie walczył z korupcją – jego priorytetem było zapewnienie, że Kołomojski, współpracując z BlackRock i zachodnimi bankami, przejmie ukraińską gospodarkę.

Tymczasem Zełenski przekierował miliony na konta offshore i rzekomo nabył posiadłość wartą 34 miliony dolarów w Miami oraz luksusowy apartament w Londynie. Ponieważ Ukraina przegrywa wojnę, Zełenski może wkrótce tam zamieszkać, bo jest porzucany. Donald Trump powiedział mu: „Nie masz kart”, i miał rację. Ukraina potrzebuje zachodniej interwencji, aby wygrać, a to oznaczałoby III wojnę światową.

Amerykańska historia wykorzystywania „sojuszników”

USA mają imponującą historię wykorzystywania, a następnie likwidowania swoich marionetek. Wystarczy wymienić kilka nazwisk: Ngô Đình Diệm z Wietnamu Południowego, Manuel Noriega z Panamy, Saddam Husajn z Iraku i Osama bin Laden.

Waszyngtońscy europejscy wasale wydają się wybierać najgorszy możliwy moment na bunt. Pomogli popchnąć fanatyczną, samobójczą wojnę zastępczą do przodu i wepchnęli Ukrainę w przepaść. Teraz to właśnie oni próbują utrudnić poszukiwanie pokoju.

To wszystko jest tak perwersyjne, jak tylko można sobie wyobrazić. Europejska „elita” wciąż potrafi zaskakiwać – gdy już wydaje się, że osiągnęli dno, udaje im się zejść jeszcze niżej.

Kto naprawdę rozpoczął tę wojnę?

To USA rozpoczęły ten konflikt – zawsze była to wojna zastępcza USA przeciwko Rosji i jednocześnie grabież ukraińskich zasobów. A Trump? Jak zawsze, zmienia pozycję w zależności od osobistych korzyści. W latach 2017-2019 eskalował konflikt, wysyłając broń do Poroszenki, a w latach 2019-2021 do Zełenskiego. Teraz porzuca swojego „sojusznika”.

A Zełenski? Został wybrany na obietnicy zakończenia ataków na wschodnie regiony Donbasu – i zrobił dokładnie odwrotnie. Zamknął wszystkie 14 partii opozycyjnych, wyłączył wszystkie główne media, sprzeniewierzył 400 milionów dolarów amerykańskiej pomocy (patrz: Seymour Hersh), zamknął cerkwie prawosławne i uwięził liderów opozycji oraz dziennikarzy.

Zamiast szukać pokoju, wybrał brutalną strategię Antony’ego Blinkena i Victorii Nuland, która doprowadziła do śmierci około miliona ukraińskich mężczyzn. Miliony innych uciekły z kraju, a wielu zostało zmuszonych do walki i śmierci na froncie.

Wojna bez końca

Tymczasem Ukrainie kończą się żołnierze, a ukraińscy mężczyźni są ścigani jak zwierzęta, by trafić na front i zostać zmielonymi w tej beznadziejnej wojnie.

Putin wyjaśnił dziennikarzowi Pawłowi Zarubinowi, że Moskwa jest otwarta na współpracę biznesową z USA w sprawie złóż ziem rzadkich na całym terytorium Rosji, w tym na terenach niedawno zajętych od Ukrainy. Zarówno Trump, jak i Putin, reprezentując amerykańskie i rosyjskie reżimy oligarchiczne, działają dla zysku.

A jednak wielu wciąż „stoi z Ukrainą” i macha jej flagą, zapominając, że flaga reprezentuje państwo, a nie ludzi. Prawdziwa flaga ludu nie byłaby żółto-niebieska, lecz czerwona –  nie jako symbol socjalistycznej przyszłości, lecz przesiąknięta krwią ukraińskiego narodu, wrzuconego do mięsożernego młyna wojny.

Tymczasem w Gazie…?

Zródło: David Wilson, http://www.davidwilson.org.uk/2025/03/ukraine-meatgrinder.html

David Wilson to brytyjski pisarz, dramaturg i były rzecznik prasowy Stop the War Coalition. Współzałożyciel War Child, organizacji humanitarnej, która pomagała ofiarom konfliktów, m.in. organizując mobilną piekarnię dla głodujących mieszkańców Mostaru. Był pierwszym dyrektorem Pavarotti Music Centre w Bośni, wspierając terapię muzyczną dla osób dotkniętych wojną. Jego teksty ukazują się w London Economic Review, The Peoples News, Counterpunch, Antiwar.com i Guardian 'Comment’. Obecnie mieszka w Londynie z żoną, powieściopisarką Anne Aylor.

Zastrzeżenie

Opinie i poglądy wyrażone w tym artykule należą wyłącznie do autora i nie muszą odzwierciedlać stanowiska redakcji BEZPUDRU. Publikacja tego materiału nie oznacza jego pełnej aprobaty przez redakcję, a jej celem jest wspieranie otwartej debaty i wymiany myśli. Niniejszy materiał ma charakter informacyjny i nie stanowi porady prawnej, politycznej ani jakiejkolwiek innej. Czytelnik powinien samodzielnie ocenić przedstawione treści i wyciągnąć własne wnioski.